صبح ساحل-به یاد رضا مردی خود ساخنه که از سختی ها عبور کرد.(رضای عامو غلوم –بردابرد-)

-رضا ! لباست در نمی آری ! ها ! به نظرم  زهرت می شو سیا واوی.(1)

تیزی کلامش را به خوبی احساس کرد.رضا اما عادت کرده بود.پاسخی نداد.

-سی چه اذیتش می کنی .

تشر عبدو  بود به عباسو .

نشست .آرام تر از بقیه ی بچه ها .وسایلش را هم کنارش گذاشت.میشخل( 2 )، پلاستیک ، کش ویک کیسه که درونش مقداری آرد بود.پلاستیک را صاف کرد .آن را روی آبکش پهن کرد و با کش آن را  پایین لبه برآمده آبکش بست.درست وسط پلاستیک را با  انگشتش سوراخ کرد و بعد انگشتانش را به  هم چسباند و سوراخ پلاستیک را باز تر کرد. دستش را خیس کرد ودرون کیسه ی آردی فرو کرد وبا دقت ووسواس   پلاستیک روی آبکش را از داخل آرد مالید.انگشتان بلندش که از هم سالانش هم بلند تر بود این امکان را می داد که  فضای بیشتری را آرد بمالد.

دستش را زیر ران چپش قرار داد و آن را بلند کرد ودست دیگرش را روی شن های نرم دریا فشار داد وبلند شد.روی یک پا می توانست صاف بماند . اما اگر می خواست به پای دیگرش هم تکیه کند می بایست  مقداری خم می شد.ظرف را از زمین برگرفت وبه سمت دریا رفت.

بچه های دیگر ظرف های خود را درون آب گذاشته بودند.

-هی نشی الان تو او (3) صبر کن همه با هم  می شیم. باز هم عباسو.

رضا یک مرحله عقب بود اما چاره ای نداشت .صبر کرد.بچه ها به آب زدند. او هم آرام جلو رفت.

آب هنوز خنکی دوشین وصبح را با خود داشت.آب تا زانویش که رسید ماند.به بچه ها نگاهی کرد .بعضی دستانشان را روی سوراخ پلاستیک ظرفشان گرفته بودند وبرخی نیز که دشتی نکرده بودند آرام تر بر می گشتند.

هله ! هوبیس !(4)

...

بار سوم بود که بی نصیب ظرفش را از آب بر می گرفت.ناراحتی بی نصیبی از این همه ماهی یک طرف ، خنده های عباسو  هم یک طرف.

-خوم می فهمم (خودم می دانم) مال اینن که مو نمی تنم مثل اینا تند بیشم تو او.تا می رسم ری ظرف از سرو صدای بچا ، هرچی موی (ماهی ) داخل میشخل رفتن در میان وفرار می کنن.

بچه ها تقریبا هرکدام هفت ، هشت  تا ماهی سمه (نوعی ماهی) گرفته بودند.

این بار از جای قبلی مقداری فاصله گرفت نه که جلو تر برود بلکه در جهت مخالف بچه ها  مقداری  در عرض  رفت..

-هی رضا همه ی موینا (ماهی ها) نگیری ها.

رضا بی توجه به حرف عباس ، ظرف خودش را در آب محکم کرد وبرگشت.از دریا خارج نشد .لب آب جایی که موج آرام می شکست وسر به ساحل می سایید نشست.پاهایش را دراز کرد.یکی را با دست.حالا کوتاهی ولاغری یکی از پا هایش را بهتر می توانست ببیند.آب کوتاه وزلال بود.به پشت که دراز کشید زیاد تحمل نکرد .برآمدگی کمرش مانع می شد که کاملا به پشت بماند.غلتی زد وبه پهلو چرخید و خیره ماند به جایی که ظرفش زیر آب بود.

-ه...ی ه....ی

بچه ها به آب زدند.رضا حس کرد توی آب راحت تر می تواند بدنش را حرکت دهد .سریعتر از گذشته به ظرفش رسید.خم شد ودست پهنش را روی سوراخ ظرف گرفت.

ماهی ها برای فرار از ظرف  ، خود را به پهنای دست رضا می زدند.

روحش شاد.

1-      می ترسی سیا شوی.پوستت تیره شود.

2-      آبکش

3-      دریا

4-      کلمه ای برای بیان هیجان-عمدتا شادی-

نظرات 7 + ارسال نظر
سیداکبرموسوی شنبه 26 مرداد‌ماه سال 1392 ساعت 02:43 ب.ظ http://man13.persianblog.ir

به نام خدای مهربان
دایی جان سلام،امیدوارم ایام به کامتان باشد،از کنار زنده رود خاطراتم را زنده کردید و شوق کودکی بر دلم نشاندید،و قطره اشکی بر گونه م جاری از یاد مردی که تنی رنجور اما دلی بزرگ داشت،یاد حرف کسی افتادم که میگفت نیم کیلو باش ولی عاشق باش،و رضا عاشق زندگی بود با همه سختی هایش با همه رنجهایش اما او اندوهش در قلبش بود و شادیش در چهره مهربانش،با آن حسن خلق و مهمان نوازیش، این اواخر او که روزی دوست مرحوم پدرم بود از دوستان صمیمی من بود،محفل شبانه اش با هیچ مجلسی برای من برابر نبوده و نیست،شاید اغراق نباشد اگر بگویم ....آنجا که صفا هست در آن نور خدا هست...
روحش شاد،خدایش بیامرزاد

سلام آقا سید عزیز.راست می گویید عشق به زندگی همیشه در تار و پود ان مرحوم موج می زد.منتظر بیان خاطره ای که فرموده بودید هستم.

آرام شنبه 26 مرداد‌ماه سال 1392 ساعت 10:54 ب.ظ http://nerci-2.blogsky.com

درود عمو جون.
منم مثل سید خاطره هایی برام زنده شد. داشتم فکر می کردم اگر الان باز یه ظرف برداریم توش یه تکه نون بزاریم بعد یه پلاستیک بزاریم و دورشو با کش ببندیم بعد یا انگشتامون سوراخش کنیم و صبح زود بزاریمش تو آب دریا باز هم از اون ماهی کوچولوهای ناز میان تو ظرف. آخ عمو دریا، دریا، دریا.. گاهی نمی دونم دوستش دارم یا دوستش ندارم نمی دونم آرومم می کنه یا آرومم نمی کنه فقط میشینم و نگاش می کنم و گاهی حتا نمی خوام باهاش حرف بزنم شاید قهرم و نمی دونم. نمی دونم.
یاد عمو رضا بخیر که نمی دونم اونم با دریا قهر کرد یا نه. آیا احساس اون به دریا مثل احساسی بود که سالها بعد من به دریا پیدا کردم. روحشون شاد.

سلام عمو جان .می دانی ! دریا و ما دریا نشینان هر دو به هم نیاز داریم.نه بهتر بگویم هر دو به هم محتاجیم. هرچند دریا گاهی از ما دلگیر می شود و خشم می گیرد اما اغلب موج هایش را به پای ما می ریزد تا دل بستگیش به ما را نشان دهد.ما هم محتاج او هستیم چون که ظرفی است که هیچگاه از اشک های دلتنگی ما پر نمی شود.

حاجی پنج‌شنبه 31 مرداد‌ماه سال 1392 ساعت 11:08 ق.ظ

سلام
.
خدا رضا را رحمت کند و به شما نیز که یاد آور آن عزیز شدید توفیق دهد.
.
خاطره زیبائی بود

خدا به شما طول عمر دهد

تبعیدی شنبه 2 شهریور‌ماه سال 1392 ساعت 02:19 ب.ظ http://www.sokot53.blogsky.com

ای دور از وطن سلامت میکتنم ای همره انجمن سلامت میکنم ای غریبه اشنا سلامت میکنم ......................... پایتد باشی

دوست من سلام.از اینکه آشنایم خطاب می کنید ممنونم.

م.الف شنبه 2 شهریور‌ماه سال 1392 ساعت 10:44 ب.ظ http://http://dar-b-dar-heleyleii.blogfa.com/

شاید هیجکس نوع ایستادنش در اتوبوس یادش نمی آید
به درب جلو میچسبید و به مسافری که پیاده میشد لبخندی هدیه میداد به وسعت دریا و بقچه ای داشت پر از احساس.
م.الف

خداوند فرزندانش را عاقبت به خیر گرداند. والبته شما هم دیاری محترم.

تحلیلی خبری ندای هلیله دوشنبه 11 شهریور‌ماه سال 1392 ساعت 03:03 ب.ظ http://www.nedayeheleyleh.xpa.ir

امام جعفر صادق (ع) : عاقل ترین مردم خوش خلق ترین آنهاست .
شهادت ششمین شمع روشنگر و وصی پیغمبر، تسلیت و تعزیت.

حمید فدرر جمعه 15 شهریور‌ماه سال 1392 ساعت 09:31 ب.ظ http://geldan.blogsky.com/

سلام عمو رحمت.
من عمو رضای عامو غلوم را بخاطر سن کمم خیلی بیاد ندارم ولی چون خونشون توی مسیر خونه ننمینا بود گاهی وقتها میدیدمش و از اون گاهی دیدنها لبخند زیباشو برای همیشه توی ذهنم به یادگار گذاشت.
روحش شاد.
از شما هم بخاطر یاد کردن از این عزیزان ممنونم.

ممنون عمو جان.عمرت به کمال.

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد